نمیدونم مشکل از منه یا چی، ولی من خیلی از متن‌هارو نه تنها با عقل و منطق، بلکه با حس و احساس و شهودم قصاوت میکنم. چونکه گوریل پشمالو از خیلی جنبه‌ها، چیز خاصی برای ارائه نداشت؛ از فرم گرفته تا ایده و پرداخت، همگی نسبتا معمولی و تا حدودی تکراری بود. اما چه چیز گوریل پشمالو برام خاص بود و موجب تحریک ا

یادمه چند ماه پیش استاد طراحی صحنه‌مون گفت از اونیل بخونید خیلی خوب جزئیات توصیف میکنه و کمکتون میکنه با همین هدف رفتم سراغش و گوریل پشمالو اولین نمایشنامه ای که از اونیل خوندم و عجب نمایشنامه جذابی بود

موضوع نمایشنامه در مورد ینک کارگری که درموتورخانه کشتی کار میکنه و در ابتدای نمایشنامه ما می‌بینیم

American Drama দেখে ভেবেছিলাম অল্প সময়ের ভেতর শেষ করে ফেলব। যেহেতু American ইংরেজির সাথে পরিচয় মোটামুটি ভালো। কিন্তু Western জাতীয় কথা বার্তা (বিশেষ করে Peaky Blinders এর Arthur Shelby টাইপ আরকি) আর শব্দের ভেতর অক্ষরের Elision এর জন্য মোটামুটি ধরণের সময় লেগে গেলো। যদিও নাটকটা উপভোগ করার মতো।

নাট

کسل کننده
با دیالوگ های تکراری و پرداخت گل درشت به موضوع

هویت گمشده انسان پس از دوران کاپیتالست مورد بحث کتاب هست. انسانی که احساس تعلقی در کلیسا نمی یابد، جنبش های مدرن سیاسی مثل سوسیالیست هم چاره ساز نیست. روابط متقابل انسانی درستی هم نمی تواند برقرار کند..
و سرگشتگی و بی هویتیش جز با مرگ آرام نمی‌گیرد.
هر چند که مفاهیم خوبی رو بیان کرده بود، منتها صراحت

این دومین نمایشنامه‌ای بود که از اونیل می‌خوندم و متأسفانه به دلم ننشست. می‌دونم اونیل نمایشنامه‌نویس قهاریه و زبردسته و غیره اما من نه امپراتور جونز رو دوست داشتم نه این نمایشنامه رو. البته بیشترش برمی‌گرده به سلایق من. مثلاً من دوست دارم نمایشنامه صحنه‌های محدود و مکان‌های کم‌تعدادی داشته باشه...more

پیش‌تر، نوشته بودم چقدر مفصل درباره گوریل پشمالو و حواشی‌اش. البته موقع زدن دکمه‌ی ارسال اینترنت گوشی‌ام که در خانه‌ی قدیمی درست‌ و حسابی آنتن نمی‌داد قطع شد و نوشته‌ام پاک. انقدر بی‌حوصله شدم که پنجره را بستم و دیگر چیزی ننوشتم. اما حالا خودم را مجبور کرده‌ام تا بیایم و کمی دیگر درباره‌اش بنویسم تا

As an Indian, I grew up with a spiritual theatre tradition which was non-realistic and stylised, played on a bare arena stage (Kathakali, Koothu, Koodiyattam are some examples of our traditional stage) and at the same time, a secular theatre which was very realistic and played on a proscenium stage: