Just listen to the silence once the dead awaken in the epilogue. The silence that speaks of the irony - of confused expectations - as we live through life expecting our lives to make some sort of a big impact and in the end find that the artist we posed for has made us only a background figure in th

The end of a great line of plays - the drama that draws together all the puzzles and threads from all the other plays and from all of Ibsen´s own dramas - his life. To understand this abstract play you have to have really read a lot of him. There are metaphors upon metaphors and hints and lines that

در مورد ایبسن نمیشه حرفی زد اصلا انقدر که خوبه
این نمایشنامه یکی از نمایشنامه پر کشش ایبسن هست که فکر میکنم مثل من تا پایان یک لحظه هم زمین نمیگذاریدش.
یه دیالوگ از کتاب میگم و میرم ؛)
ایرنا: ارزشمندترین هدیه‌ای رو که بهت بخشیده‌م فراموش کرده‌ای!
روبک: ارزشمندترین...؟چی بود؟
ایرنا: من روحمو به تو بخشیده‌

اما شادی درونی، شادی واقعی، چیزی نیست که انسان آن را پیدا کند، یا آن را همچون هدیه ای از دیگران بپذیرد. این را باید به دست آورد، و به قیمتی که غالبا خیلی سنگین به نظر می رسد. زیرا در حقیقت، آدمی که در سرزمین های بیگانه ی بسیاری موطنی برای خودش کسب کرده است، در عمق وجودش حس می کند واقعا هیج جا راحت ن

زندگی سترون‌تر از آن است که در آغاز گمان می‌کردیم. مرگ سایه نیست. نور، مرگ، عشق، هنر، دیگربار زیستن را به یاد آوردن. وقتی ما مردگان سربرداریم.

به نام او

ایبسن را بسیار دوست می دارم و نمایشنامه هایش مانند عروسکخانه، مرغابی وحشی و اشباح جزو بهترین نمایشنامه هاییست که خواندم.
وقتی ما مردگان سر برداریم آخرین نمایشنامه ای ست که ایبسن نوشته است ، من به اندازه دیگر آثار ایبسن نپسندیدمش ولی باز آناتی داشت برای لذت بردن از دنیای پیچیده پیرمرد نروژی

آیا مایا - که پی خوشیِ در لحظه است - زندگی را بُرده، یا روبک ‌و ایرنا، که از خلق کردن زنده هستند؟ همه‌ی آن‌ها ولی برای رسیدن به قله‌ی کوه - که چشم‌اندازی گسترده دارد - مشتاق هستند. مایا حاضر نیست تاوان آن را بدهد و از این مسیر سخت عبور کند، روبک و ایرنا این بها را می‌پردازند و با خوشحالی به استقبال

آخرین نوشته و نمایشنامه ی هنریک ایبسن، پدر نمایشنامه نویسی مدرن، انگار که حال و هوای زندگی خود ایبسن سالخورده را دارد. هنرمندی سالخورده با دو زنی که شاید یکی نماد ظاهریِ هنر و زندگی بود و دیگری باطن یا به قول خود ایبسن کلید صندوقچه ی سینه ی یک هنرمند. به نظرم اینکه یک هنرمندِ سالخورده ی رو به زوال،

نسخه ى انگليسى رو خوندم:
ديالوگ ها (به خصوص در پرده ى دوم) بسيار زيبا و صادقانه بودند كه به جا و قابل ستايشه. و بخونيم و ياد بگيريم كه چطور ميشه از نماد ها به درستى استفاده كرد.
به نظر من: نمايش نامه اى تقريباً كوتاه و (بعضاً) واقعاً زيبا در مورد مجسمه سازى كه همچنان درگير شاهكارش در گذشته و متعاقباً

دلم می خواست بیش تر دوستش داشته باشم