حتی غول‌ها نیز با خواندن کارهایشان پشمشان میریزد،ما که جای خود…
این را ولادیمیر ناباکوف برایمان نقل می‌کند:
«یک روز تولستوی در دوران ملال آور پیری،دورانی که از رمان نویسی دست کشیده بود ،کتابی را پیدا می‌کند،کتاب را از وسط شروع می‌کند به خواندن،بشدت از کتاب خوشش می‌آید و به کتاب علاقه مند میشود.به عنوا

این شاهکار تموم شد و یکی از بهترین ها و حتی میشه گفت بهترین رمان کلاسیکی بود که خوندم،شخصیت پردازی تولستوی خیلی عالی بود،تعداد زیادی کاراکتر وارد داستان می شدند و شخصیت هر کدوم خیلی عالی شرح داده می شد،علاوه بر اینکه یک رمان عاشقانه خیلی عالی بود،از شرح دادن وضعیت سیاسی،اجتماعی ،وضع زنان،کشاورزی و د

!پنج ماه با آناکارنینا
بعد از تجربه برادران کارامازوف توی سه ماه تابستون سال 1400 دومین تجربه لذت بخشی بود که ادبیات روسیه توی قلبم به جا گذاشت
اوایل کتاب حتی تا جلد دو حالت تدافعی داشتم نسبت به تالستوی و فک نمیکردم که هیچ کس و هیچ چیز به داستایفسکی عزیزم برسه ولی از جلد دوم به بعد فهمیدم اینجور کنار

رمان را بخوانید اگر هم مثل من متمایل بودید ریویو راجع به این کتاب بنویسید قبلش درس گفتار های ناباکوف رو بخوانید تا مجبور باشید چند بار دیگر هم رمان را بخوانید و متوجه شوید که هیچ متوجه نشدید.

میدونی، دارم فکر می‌کنم چقدر احساسم نسبت به اولین باری که این کتاب رو خوندم تغییر کرده...اولین بار ۱۵ ساله بودم و حالا در سی سالگی بار دیگه این کتاب فوق‌العاده رو تجربه کردم. دفعه پیش چقدر آنا رو دوست داشتم! چقدر به نظرم شجاع بود و عشقش رو تحسین و تایید می‌کردم و از شوهرش که درکش نمی‌کرد بیزار بودم

N-ar avea nici un haz să rezum sfîrșitul romanului. Îl cunoaște toată lumea. Aș dori, mai întîi, să atrag atenția asupra unui amănunt de la finele părții a VII-a. După plecarea lui Vronski, Anna „își toarnă porția obișnuită de opiu” și are pentru prima dată ideea sinuciderii. Crede că a muri e un lu

تولستوی بدون توقف

خواندن شاهكارهای ادبیات جهان و حتی اگر این‌طور از آنها یاد نكنیم و بگوییم خواندن آثار كلاسیك و نویسندگانی كه به بزرگی از آنها یاد می‌كنند علاوه بر این‌كه یكی از تفریح‌های جذاب برای سرك‌كشیدن مثلا به ۱۵۰ سال یا قبل‌تر است، از پایه‌های خواندن و مطالعه جدی نیز محسوب می‌شود و اگر كسی می

وقتی یک رمان مشهور ، به نام یکی از شخصیت های اصلی اون نامگذاری میشه، ناخودآگاه این تصور رو در من ایجاد میکنه که باید به دنبال صفات ویژه ای در اون شخصیت بگردم که باعث شده شایستگی این رو داشته باشه که داستان، حول محور او بچرخه.. و وقتی که در اون شخصیت صفات ویژه یا مثبتی نمیبینم دچار سرخوردگی میشم

رائعة من روائع تولستوي