درون مایه این نمایشنامه هم مثل خیلی از نمایشنامه های ایبسن،ازدواج،عشق و خانواده است.بررسی تاثیر ازدواج بر منش و خوشبختی انسان و روابط خانوادگی در اثر نمایان است
موضوع مسئولیت به عنوان والدین در مقابل نیاز به ازادی قرار میگیرد.زنی که در تمنای عشق همسر است و مردی که دیگر نمیخواهد با کار ماندگار زندگی ا

ایبسن واقعاً جسور است، بعد از مرغابی وحشی انتظار نداشتم دوباره مرگ و کودکان را کنار هم بیاورد، اما این کار را کرد. ریتا و آلفرد غریب‌ترین والدینی بودند که در ادبیات دیده بودم، اما چقدر ریتا را با تمام بی‌رحمی ظاهری‌اش درک می‌کردم. این‌که زنی نخواهد بچه‌دار شود یا به نقش مادرانگی تقلیل پیدا کند بسیار

تاحدی دارک بود اما چنگی به دل نزد.

وقتی نمایشنامه‌های یه نویسنده رو پشت سر هم می‌خونی کم کم متوجه تغییرات شخصیتی نویسنده هم می‌شی... نمایشنامه‌های قدیمی‌تر ایبسن که اتفاقاً معروف‌تر هم هستند روایت هویداتری داره و بیشتر روی تغییرات شخصیتی در یک سیر روایت تمرکز داره اما نمایشنامه‌هایی مثل «آیلف کوچولو» و «مردگان سربرآرند» بیشتر به معنا

موتیف آثار ایبسن، پیدا کردن یک مشغله برای مواجه نشدن با پوچی جهان است - آلمرش ابتدا سال‌ها خود را وقف نوشتن کتابی بنام «مسئولیت انسانی» می‌کند، و بعد که از آن سرخورده شد، خود را سرگرم مسئولیت انسانی‌اش بعنوان پدر می‌کند. در این اثر و نیز جان گابری‌یل بورکمان، به ترتیب پدر و مادر، امید خود را در آیند

از تراژیک‌ترین نمایشنامه‌های ایبسن
و یا چهره‌ی مونک در عشق و درد

ایبسن را نمیشناختم تنها از *عروسکخانه* نمایشنامه‌ی دیگرش، مدح های زیادی شنیده بودم. همین باعث شد که پیشنهاد آیلف کوچولو را بپذیرم. حالا که آیلف کوچولو را خوانده ام از اینکه پیشتر نمیشناختمش حسرت میخورم و بیشتر ترغیب میشوم که عروسکخانه را بخوانم. فکر میکنم همین توضیح مشخص کند که چقدر ایبسن را پسندیده

للمسرح نكهة خاصة... لا يشاركه اي شيء من الاعمال الابداعية حيث ان بإمكانه ان يحوّل مشاعر معقدة بحوارات وافكار مركزة.
تحكي المسرحية قصة صراع بين زوجين بعد فقدانهما ولدهما، وكيف بامكانهما التخلص من الحزن والحداد... بل ان موت الطفل كان بداية انبعاث لهما استطاعا من خلاله ان يكشفا الاقنعة والاكاذيب.
من اجل