Just listen to the silence once the dead awaken in the epilogue. The silence that speaks of the irony - of confused expectations - as we live through life expecting our lives to make some sort of a big impact and in the end find that the artist we posed for has made us only a background figure in th

"καλοκαιρινη νυχτα ψηλα στα βουνα. Με μενα. Και σενα. Αχ ιρενε.. Ετσι θαταν η ζωη. Κι εμεις τη χασαμε.. Κι οι δυο μας.
Ο, τι χασαμε ανεπιστρεπτι θα το μαθουμε, οταν..
Οταν?
Οταν ξυπνησουμε εμεις οι νεκροι.
Ναι μα τι θα μαθουμε σταληθεια?
Οτι ποτέ δε ζησαμε"

Το "οταν ξυπνησουμε εμεις οι νεκροι", αποτελει

Strong and clever writing.
The artist and his creation.
Unhappy marital relations.
Surprisingly abrupt ending.
Won’t be my favorite Ibsen.

این آخرین نمایشنامه‌ایه که ایبسن پیش از مرگش نوشته و بیشتر یک شکواییه از حال و روز خودش به نظر می‌رسه... فقط جای خودش که یک نمایشنامه‌نویس (و تا حدودی نقاشه) یک مجسمه‌ساز رو می‌گذاره که پس از مدت‌ها تلاش و خلق شاهکارش، تو زندگی به پوچی رسیده!

در مورد ایبسن نمیشه حرفی زد اصلا انقدر که خوبه
این نمایشنامه یکی از نمایشنامه پر کشش ایبسن هست که فکر میکنم مثل من تا پایان یک لحظه هم زمین نمیگذاریدش.
یه دیالوگ از کتاب میگم و میرم ؛)
ایرنا: ارزشمندترین هدیه‌ای رو که بهت بخشیده‌م فراموش کرده‌ای!
روبک: ارزشمندترین...؟چی بود؟
ایرنا: من روحمو به تو بخشیده‌

زندگی سترون‌تر از آن است که در آغاز گمان می‌کردیم. مرگ سایه نیست. نور، مرگ، عشق، هنر، دیگربار زیستن را به یاد آوردن. وقتی ما مردگان سربرداریم.

به نام او

ایبسن را بسیار دوست می دارم و نمایشنامه هایش مانند عروسکخانه، مرغابی وحشی و اشباح جزو بهترین نمایشنامه هاییست که خواندم.
وقتی ما مردگان سر برداریم آخرین نمایشنامه ای ست که ایبسن نوشته است ، من به اندازه دیگر آثار ایبسن نپسندیدمش ولی باز آناتی داشت برای لذت بردن از دنیای پیچیده پیرمرد نروژی